BALLADA O SAMOBÓJCY

Oto moje nowe opowiadanie, a właściwie krótki fragment. Dłuższy niż ten, który zna Young. Razz

Co tu dużo mówić? Czytajcie i oceniajcie!

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez Don Self dnia Pon 21:23, 20 Cze 2011, w całości zmieniany 2 razy

Jego pierwsze wrażenia wiązały się ze szpitalem - brzmi kaleko. Pierwsze skojarzenie - OK. Wrażenie można odnieść.

– Wstawaj – polecił głos, który wcześniej usłyszał - znów - nie brzmi dobrze. Wystarczy samo "głos", przecież innego głosu tam nie ma.

ruszył do Dolana - ruszył w stronę. Podszedł do.

Próbował gestykulować, ale jego dłonie były zbyt ciężkie by mógł je podnieść ponad kolana. Spojrzał w dół, na przegubach zaciskały się srebrne obręcze połączone grubym łańcuszkiem - po cholerę policjant kazał mu wstawać, skoro wiedział, że ma kajdanki i się nie podniesie? Ponadto - skoro każdy, nawet najcichszy odgłos odbijał się echem, to jak Dolan mógł nie słyszeć dźwięku łańcuszka, kiedy podnosił ręce?

Chrzęst i gruchot jakoś nie za bardzo kojarzy mi się z łańcuszkiem, szczerze mówiąc.

Dobra, właśnie dowiedziałem się, że koleś miał kajdanki kostki-nadgarstki. W takim sprzęcie zdecydowanie można podnieść dłonie powyżej kolan, kiedy się siedzi. W postawie stojącej unieruchamiają dłonie na wysokości podbrzusza, więc kiedy siadasz masz do dyspozycji około 1/3 długości. Wystarczy, żeby podciągnąć ręce do piersi.

Tutaj kończę czytać, niedbałość jednak odrzuca.

BTW: po cholerę jest cenzura, skoro każdy ją omija, kiedy tylko chce?

Post został pochwalony 0 razy