Akcja Ratunkowa

Dwudziestego maja, w szczecińskim pogotowiu ratunkowym, otrzymałem zgłoszenie o brutalnym znęcaniu się nad rodziną, przez ojca - który nadużywał alkoholu.
,,Było dosyć późno" - tak każdemu zaczynam opowiadać to czego doświadczyłem ja i te dzieci...
Nagle zadzwonił telefon, w słuchawce słyszałem stłumione krzyki, po chwili odezwał się zapłakany dziecięcy głos.
- Pogotowie?! Policja?! Pomóżcie nam prosimy...
- Halo?! Tu pogotowie, podajcie adres..!
Cisza... Nic już więcej nie usłyszałem, tylko płacz, płacz i błaganie o pomoc... Poprosiłem mojego kolegę, by sprawdził skąd wykonywane było połączenie. Po kilku minutach wiedzieliśmy, gdzie mieszka terroryzowana rodzina. Zebraliśmy naszą ekipę i na sygnale ruszyliśmy nieść pomoc.
Dotarliśmy opustoszałej kamienicy, bloki w niej były brudne, ponure, szare. Weszliśmy do klatki schodowej, unosił się tam nieświeży zapach pleśni, mieszający się z gryzącym dymem papierosowym.
Z jednego mieszkania dochodziły krzyki, zapukaliśmy do drzwi, nikt nie otworzył - postanowiliśmy je wyważyć. Po wejściu do środka zobaczyliśmy zakrwawioną kobietę, ogarnęło mnie wielkie uczucie smutku, i wielkie współczucie... Kobieta miała podbite oko, rozciętą wargę i wybitego zęba...
,,Odkąd pracuje w pogotowiu, to co dziś zobaczyłem, było straszne, nigdy nie widziałem takiego przypadku" ...
- Pani mąż to zrobił? Gdzie są dzieci?
Spokojnym głosem, próbowałem uspokoić roztrzęsioną kobietę, ale się nie dało... Co raz głośniej płakała, co raz większy ból odczuwała. Nagle straciła przytomność...
-Chodźcie tu szybko! Ona straciła przytomność! Szybko!
Zacząłem wołać wszystkich z ekipy, nie wiedziałem co robiłem, było to automatyczne, automatycznie udzielałem jej pierwszej pomocy - musiałem. Nie mogłem przestać, aż wreszcie udało nam się ją uratować.
Czułem radość, szczęście i satysfakcję że mogłem pomóc... Była to najlepsza chwila mojego życia, wewnętrzny sukces...
-Jesteśmy tu po to, by pani pomóc. Niech pani nam zaufa, niech pani jedzie z z nami.
-Nam już nikt nie pomoże...
-Niech pani zrobi to dla swoich dzieci, już mąż pani nie tknie.
Pomogliśmy jej wstać, w jej oczach widziałem strach, błaganie o pomoc, i łzę nadziei... Żona ledwo trzymała się na nogach, musieliśmy pomóc jej z chodzeniem. Dwie osoby z pogotowia poszły po dzieci. Były brudne, zaniedbane, były śmiertelnie przestraszone. Nasza grupa się nimi zaopiekowała.
W tym samym czasie, usłyszeliśmy głośny huk z innego pokoju, to pijany ojciec rzucił się na jednego z policjantów. Ten oczywiście szybko go obezwładnił i odprowadził do radiowozu.
-Jeszcze cię znajdę! Nie pozbierasz się z długów, stara krowo...
Matka z dziećmi została przewieziona do szpitala, na szczęście nie miała poważniejszych obrażeń niż podbite oczy, rozcięta warga, wybity ząb itp.
Kolejno razem z dziećmi, trafiła do ośrodka pomocy społecznej, gdzie dostała dach nad głową, mogła zacząć życie od nowa, mogła stanąć znowu na nogi, być szczęśliwą matką i spełnionym rodzicem. Mąż który się nad nimi znęcał, został skazany na pięć lat więzienia i dożywotni zakaz zbliżania się. Już nigdy nie skrzywdzi swojej własnej rodziny...

Szczerze? Moim zdaniem jest słabo, nie żebym się jakoś specjalnie znał ale nie zbyt podobało mi się to opowiadanie, jest zbyt chaotyczne. Do tego błędy językowe i powtórzenia. Gdybym miał ci wystawić ocenę to było by to 1,5/5.

Post został pochwalony 0 razy

POPRAWIAJCIE SWOJE OPOWIADANIA W MIARĘ MOŻLIWOŚCI, ZANIM JE WSTAWICIE NA FORUM!
To sprawia, że wasze teksty zyskają lepsze oceny. Smile

Co do twojego opowiadania, to bardzo słabo.

Post został pochwalony 0 razy

Chyba nie wyłamię się ze schematu.
Słabo, bardzo słabo. Nieporadnie językowo, chaotycznie, nieskładnie.
Jak byś na poczekaniu wymyślał mówioną historię, jak byś po prostu streszczał jakieś wydarzenie słownie, a i wtedy nie byłoby to za dobre...

I podłączam się do apelu Selfa - sprawdzajcie teksty przed wrzuceniem. Jedna korekta robi różnicę. Ogromną.

Post został pochwalony 0 razy

Pomijając to co wytknęli moi przedmówcy, to i temat jest dość dziwny.
Owszem takie przypadki się zdarzają, ale można o nich usłyszeć w telewizji, więc po co pisać? Szczególnie tak kiepsko.
Nie podejmę się poprawy i wytknięcia poszczególnych błędów, bo trzeba by cały tekst pozaznaczać i pozmieniać. Czasem zdania za krótkie. Czasem kropka woła, krzyczy, błaga rozpaczliwie o litość i wstawienie jej tam.
I również z Selfem się zgadzam - jedna korekta, ba samo przeczytanie nawet, robi ogromną różnicę. Warto poświęcić dodatkowe 30 min, by więcej zyskać na wstawianym tekście.

Post został pochwalony 0 razy